Rozdrobniona bieszczadzka wioska. Szumia lasy, szemraja strumyki, w zdzblach roslin perli sie rosa, nad lakami unosi sie won siana. Zycie toczy sie beztrosko, czas plynie wolno. Niespodziewanie rozpetala sie burza; zygzakowate blyskawice przeciely niebiosa. Obudzily sie gleboko uspione demony. Zerwal sie gwaltowny wicher namietnosci, nastapil zamet zmyslów, cialo trawila goraczka rozkoszy.
Dotychczasowa sielanka zmienila sie w koszmar.
 
„Oblawa podazala jej sladem. Scigajacy kluli pikami zarosla. Na czele pogoni kroczyl Archaniol, dzierzacy w dloniach rozzarzony miecz. Wódz niebianskich zastepów cial i siekl zarosla Poscig byl tuz-tuz. Za chwile ja dopadna! Slyszala nawolywania i trzask lamanych galazek. Koszmar! Poluja na nia?! Dlaczego pragna jej smierci?!”.