Sprawiedliwi. E-book. Formato PDF - 9788393502936

To ksiazka podwójnie potrzebna: mówi slowami prostymi, czasem  nawet jezykiem dzieci - lecz czujemy, ze te slowa nieporadne dotykaja spraw najwazniejszych, mówia o heroizmie jakiego wymaga bycie czlowiekiem. Bohaterom ksiazki wciaz grozi powrót do zwierzecosci, latwiejszy niz sie wydaje, aprobowany przez wiekszosc ludzkiego stada. Ich rozterki i pózniejsze decyzje dorzucaja  wazne argumenty do dyskusji o ludzkiej wolnosci, o wartosciach ludzkiego zycia wazniejszych niz samo zycie. Opowiesci Scibor Marchockiej sa porazajace a jednoczesnie optymistyczne,  pokazuja, ze dobro bylo mozliwe, choc cena byla czasem straszna. Presja pchajacych w strone zbrodni i zla osób najblizszych - sasiadów, czlonków rodziny - nie byla latwa do przezwyciezenia. Pokazuje to przejmujaco opowiesc zatytulowana prosto: Rozalka  - Kolonia Szeroka  1943) - a po niej prawie wszystkie nastepne. (…)
Jedno z najbardziej przejmujacych opowiadan chwilami razi doslownoscia, chwilami wywoluje podziw dla, juz nie talentu, dla odwagi autorki, która bez póltonów maluje ociekajacy krwia portret zla ( Antoni - Ostrówki 1943). (…) Znaczenia symbolu nabiera scena konczaca opowiesc Staszek - Kupowalce 1943. Do rangi tragicznego bohatera wyrasta wiejski Iwan, któremu nie udalo sie ocalic czlowieka, nie mógl tez, rzecz jasna znalezc ksiedza - chowa zmarlego pod sosna i na korze wycina krzyz.
Scibor Marchocka wciaz szuka 10 sprawiedliwych; mimowolnie odtwarza biblijny dramat o Sodomie, w której aniolowie szukaja najpierw piecdziesieciu a potem chociaz dziesieciu - by ocalic miasto. (Ks. Rodz. r.18). Ostatecznie ratuja tylko Lota z rodzina, jego zona zostaje ukarana, za grzech niewielki jakim jest kobieca ciekawosc. Autorka znajduje swoich i naszych Dziesieciu, pamietajac o wolynskim ludobójstwie - warto by ocalic ich w naszej pamieci.
Odautorska czesc zatytulowana „Droga do prawdy”. jest waznym dopelnieniem opowiesci. Opowiada o trudnosciach w zbieraniu materialów do ksiazki, o niecheci historyków, do których sie autorka zwracala i o pomocy duchownych, takze ukrainskich. Wiekszosc oficjalnych historyków III RP (badzmy dokladni: odziedziczonych po PRL, uczelnie nie przeprowadzily lustracji) unika tematu nie wiedzac, czy jest politycznie poprawny. Tym bardziej naleza sie slowa podziekowania takim ludziom jak  Krzysztof Szwagrzyk, Leon Popek czy Krzysztof Gilewicz. (…)
Bohdan Urbankowski